Rozdział 2

Beata z Tomkiem ledwo pojawili się na komendzie i od razu natknęli się na swojego przełożonego. Podinspektor Mariusz Kwiatkowski zamykał drzwi od łazienki, skupiony na rozmowie przez telefon, kiedy jego wzrok spoczął na nich. Gestem ręki pokazał, by zaczekali.

Beata dopiła kawę, zgniotła kartonowy kubek i wrzuciła do wysokiego, plastikowego kosza.

— Dobra, dzięki. Później dam ci znać, kochanie, teraz muszę kończyć.

Beata rzadko słyszała, żeby szef zwracał się do kogokolwiek tak łagodnie. Jego żona miała szczęście, że nie musiała doświadczać gniewu Kwiatkowskiego na co dzień, tak jak oni. 

Podinspektor rozłączył się.

— Beata, ty nie powinnaś mieć przypadkiem wolnego? — zapytał.

— Nie przyzwyczaiłeś się jeszcze, szefie, do mojego jakże elastycznego grafiku?

Uśmiechnął się półgębkiem, a przynajmniej tak się Beacie wydawało, bo szybko odwrócił się w stronę betonowych schodów z drewnianymi poręczami.

— Chodźcie, musimy porozmawiać.

Gabinet był całkiem przestronny i Beata zazdrościła, że Kwiatkowski miał pokój na swoją wyłączność; duże biurko tekowe, zajmujące centralną część, dwa regały pod przeciwległymi ścianami, wypełnione teczkami i różnokolorowymi segregatorami. A także nieduży szklany stolik w rogu, na którym stał ekspres, robiący najlepszą kawę pod słońcem. Ta z automatów, stojących na korytarzach, mogła się schować.

Podinspektor usiadł w skórzanym fotelu, a Beata z Tomkiem od razu zajęli dwa krzesła po drugiej stronie biurka.

— Mówcie, co macie.

— Młody chłopak, zastrzelony, ciało znaleziono na ogródkach działkowych Kościuszki — powiedział Tomek, z rękoma założonymi za kark. — Nie mamy jego danych, więc chwilowo figuruje u nas jako N.N.

Szef odpowiedział skinieniem.

— Coś ciekawego znaleziono na miejscu? — zapytał.

— Niewiele. Denat nie miał przy sobie żadnych rzeczy osobistych, jedyne, co rzuciło się w oczy, to fakt, że wyglądał na bezdomnego. Musimy przeszukać bazę zaginionych, może w niej figurować. Wyglądał na dość młodego, może był na gigancie? — zastanowiła się Beata.

— Dobra, to działajcie. Podobno macie Jabłońską na karku?

— Niestety — westchnęła.

Podinspektor rozparł się w fotelu, masując skroń. Był wyraźnie niezadowolony. W końcu machnął ręką.

— Róbcie swoje, a jak będzie trzeba, zajmę się tą żmiją.

Beata i Tomek przyjęli to do wiadomości i zaczęli zbierać się do wyjścia.

— Zaczekajcie, jest jeszcze coś.

Popatrzyli na szefa zaskoczeni. Beata usiadła z powrotem na krześle.

Pokój wypełniła nagle napięta cisza. Kwiatkowski wodził wzrokiem po biurku, jakby szukał czegoś, na czym mógłby skupić myśli. Zrezygnowany wypuścił z płuc powietrze i przeczesał dłonią czarne włosy, poprzetykane nitkami siwizny. Wyprostował się i ułożył dłonie na biurku, splatając je ze sobą.

— Mam złe wieści — zaczął zachrypniętym głosem. Szybko odchrząknął. — Godzinę temu znaleziono samochód Norberta. Z pierwszych ustaleń wygląda na porzucony, na tapicerce znaleźli krew, tak samo jak wokół samochodu.

— Gdzie? — przerwała Beata, przesuwając się na brzeg krzesła i zaciskając dłonie na podłokietnikach.

Kwiatkowski uciekł wzrokiem na bok i zaczął wyłamywać sobie palce.

— W okolicach Jasienia, przy zbiorniku retencyjnym — wyjaśnił po chwili.

— Chyba nie myślisz, że…?! — zawołała Beata, wbijając przerażone spojrzenie w szefa. Schowała twarz w dłoniach, kuląc się na krześle. — Boże, to niemożliwe…

— Ekipa nurków jeszcze dziś przeszuka zbiornik. Pogoda nie dopisuje, ale nikt nie spocznie, póki… — Kwiatkowski urwał nagle i przygryzł nerwowo dolną wargę.

Beata popatrzyła na niego zszokowana.

— Nie spoczną, póki co? Póki co?! — krzyknęła i uderzyła otwartymi dłońmi o blat biurka.

— Beata, uspokój się. — powiedział surowo Kwiatkowski, zaraz jednak złagodniał. Rozłożył ręce na stole. — Musimy zakładać najgorsze, wziąć każdą możliwość pod uwagę.

Tomek, który stał za Beatą, położył dłoń na jej ramieniu, wpatrując się z nieodgadnionym wyrazem twarzy w podinspektora.

Szczygłowska znowu skuliła się na krześle.

— Nie traćmy nadziei. Norbert się odnajdzie. — powiedział cicho szef, bez najmniejszej nuty przekonania w głosie.

— Informuj nas — poprosiła Beata i nim którykolwiek coś powiedział, zerwała się z krzesła i pędem opuściła gabinet.

Przemierzając korytarz pod ostrzałem zainteresowanych spojrzeń, szybko wycierała pojedyncze łzy.

Była wściekła na siebie. Norbert od ponad tygodnia przebywał na przymusowym urlopie. Niedawno stracił żonę w wypadku i przestało mu iść w pracy. Miał dojść do siebie, poukładać życie na nowo. Beata chciała go wesprzeć, ale ciągle znajdowała jakąś wymówkę, by nie zadzwonić czy nie pójść do niego. Powtarzała sobie, że na pewno zrobi to jutro. A teraz mogło się okazać, że żadnego jutra już nie będzie.

Przystanęła przy drzwiach gabinetu z ręką na klamce, porażona nową myślą niczym błyskawicą.

Norbert miał dwójkę dzieci.

Poczuła, że nogi jej miękną i gdyby nie silne ramię drugiego człowieka, które nagle ją otoczyło, upadłaby.

Tomek wprowadził ją do środka, zamknął drzwi kopnięciem i pomógł jej usiąść na krześle.

— W porządku? — zapytał, przyglądając się bacznie.

Odpowiedziała skinieniem. Tomek nalał do ceramicznego kubka wody, którą Beata trzymała na biurku i wcisnął jej w drżące ręce.

— Musisz ochłonąć — powiedział, kiedy piła powoli.

— Jak możesz być tak spokojny? — zapytała, jak już poczuła się zdolna mówić. Głos jednak wciąż miała zachrypnięty i nie była pewna, czy zaraz nie zbierze jej się znowu na płacz.

Tomek oparł się biodrami o blat swojego biurka, które stało przy oknie. Skrzyżował ręce na szerokiej klatce piersiowej, mdłe światło, przedzierające się przez chmury, tworzyło cień na jego twarzy.

— W tej chwili nie mamy na nic wpływu. A już na pewno nie na to, co się stało Norbertowi. Możemy tylko czekać i mieć nadzieję, że jakimś cudem wszystko dobrze się skończy.

— Ty już go pochowałeś, prawda?

Tomek nie poruszył się nawet o milimetr, patrząc w podłogę. Przedłużająca się cisza zaczęła kłuć w końcu Beatę w uszy. Komisarz odstawiła kubek na stół i wstała.

Dopiero wtedy Kruk uraczył ją spojrzeniem.

— Co zamierzasz? — zapytał, widząc, że szła w stronę drzwi.

— Skoro mamy czekać, to chociaż spożytkujmy ten czas — powiedziała lodowatym głosem. — Idę do łazienki, a potem bierzmy się do roboty. Zacznij szukać naszego nieboszczyka w bazie zaginionych.

Nim Tomek ponownie się odezwał, wyszła, trzaskając demonstracyjnie drzwiami.

***

Dzień nie zaczął się dla niego zbyt dobrze. Najpierw, kiedy się obudził, zdał sobie sprawę, że nie pamięta, jak trafił do mieszkania, a zaraz potem poczuł, że chce mu się rzygać.

Ledwo wygramolił się z łóżka i na chwiejnych nogach dotarł do łazienki, by w ostatniej chwili pochylić się nad sedesem i zwrócić całą treść żołądka. Charczał i sapał, a kiedy konwulsje ustały, odetchnął głęboko i usiadł gołym tyłkiem na zimnych kafelkach.

Wtedy w drzwiach stanęła niewysoka blondynka ubrana w jego biały t-shirt, ledwo zakrywający pośladki. Włosy miała zmierzwione, a makijaż pod oczami rozmazany. Była całkiem zgrabna.

I kompletnie mu obca.

— Ostro wczoraj zabalowałeś — stwierdziła, opierając się ramieniem o framugę. — Pamiętasz cokolwiek?

Obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. Spróbował sobie przypomnieć, co się wczoraj działo, ale nie potrafił wyłowić z pamięci chociaż jednego rzeczowego obrazu, który mógłby mu nakreślić ciąg wydarzeń.

— Nieważne — rzuciła dziewczyna, kompletnie niezrażona. — Biorę dwie stówy i spadam. Dzięki za dobrą zabawę.

Siedział i słuchał, jak tamta się krzątała po mieszkaniu. Chwilę później mignęła mu w przejściu i usłyszał dźwięk otwieranych drzwi.

Nagle jednak rozmyśliła się i stanęła znowu w łazience. W jeansach i prostej, gładkiej bluzce przypominała zwykłą nastolatkę. Myśl, że mógł pieprzyć się z nieletnią, sparaliżowała go.

Nie, nie był raczej tak nierozważny.

Spojrzał na nią wyczekująco, a ona uśmiechnęła się, co tylko spotęgowało wrażenie, że była jeszcze głupim dzieciakiem.

— Masz zajebistą giwerę, wiesz?

Mrugnęła do niego i wyszła.

Tym razem już został sam. Nie do końca rozumiał, co miała na myśli, ale nie mógł się nad tym dłużej zastanowić, bo znowu poczuł, że chce mu się rzygać.

***

Beata nie potrafiła na niczym się skupić. Od kilkunastu minut wpatrywała się w ekran monitora jak ciele w malowane wrota, przeglądając bazę zaginionych, a zdjęcia osób poszukiwanych tylko przesuwały jej się przed oczami. Zrezygnowana opuściła głowę i zaczęła pocierać oczy palcami, jakby chciała je na siłę wcisnąć w głąb czaszki.

Zerknęła na Tomka. Jego biurko było ustawione pod przeciwległą ścianą tak, że siedział do niej prawym profilem. Jak ona przeglądał bazę, z brodą podpartą o wierzch lewej dłoni.

Siedzieli w milczeniu przeszło już czterdzieści minut. Beata nie czuła potrzeby, by o czymkolwiek rozmawiać. Mimo to cisza drażniła ją coraz bardziej.

Szczygłowska przeniosła wzrok ponownie na ekran i uzmysłowiła sobie, że wolałaby po stokroć bardziej brać udział w poszukiwaniach Norberta, niż tkwić tutaj. Ta stagnacja, w której była zawieszona, dręczyła ją. Beata wiedziała, że Norberta poszukują najlepsi od tego ludzie i tropią go psy. Jej obecność niczego by nie zmieniła, ale komisarz i tak wolałaby być teraz tam. Chciała wiedzieć, co się dzieje!

A potem Beata wyobraziła sobie, jak wyławiają jego ciało z wody. Przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz i szybko odepchnęła ten przykry obraz. Boże, czy istniała jakaś szansa, że Norbert jeszcze żył?

—… do ciebie?!

Beata zdała sobie sprawę, że odpłynęła, kiedy wyrósł przed nią Tomek. Popatrzyła na niego pytająco.

— Skup się, do cholery! — warknął Kruk, pochylając się nad monitorem.

Beata zignorowała ostry ton.

— Co chciałeś?

Tomek się wyprostował, krzyżując ramiona na piersi.

— Dariusz Łajewski. Tak nazywa się denat — wyjaśnił krótko.

Beata uniosła brwi. Spodziewała się, że szukanie potrwa znacznie dłużej. Z reguły potrafili przesiedzieć przed monitorem nawet dwie godziny. Najwyraźniej tym razem szczęście się do nich uśmiechnęło.

— Pokaż — powiedziała, wstając z krzesła.

Wystarczyło jedno szybkie spojrzenie na zdjęcie, by wiedzieć, że to był on. Z monitora spoglądał na nich nastolatek o ciemnych włosach, pochmurnym spojrzeniu i szczupłej, pociągłej twarzy. Było jednak w nim coś… niepokojącego. Beata nie wiedziała, czy to za sprawą spojrzenia, ale odniosła wrażenie, że chłopak potrafił sprawiać za życia kłopoty.

Przesunęła wzrokiem ze zdjęcia na tekst. Szybko go przestudiowała.

— Ciekawe. Zaginął ponad cztery miesiące temu — mruknęła pod nosem.

—Trzeba powiadomić rodziców chłopaka i ściągnąć ich tu — powiedział Tomek.

Beata przejechała dłonią po krótkich, czarnych włosach.

— Zrób to natychmiast — poleciła. — Ja zadzwonię do Jabłońskiej. Może będzie chciała być przy przesłuchaniu.

— Oby nie — mruknął Tomek, wstukując już numer Piotra Łajewskiego w telefon.

Kiedy w słuchawce usłyszał pierwszy sygnał, poczuł znany mu skurcz w okolicy żołądka.

Nienawidził być posłańcem niosącym złe wieści.

***

Nalał sobie do szklanki wody prosto z kranu i wypił w kilku łykach. Odetchnął głęboko, raz jeszcze próbując dokładnie przypomnieć sobie, co zaszło wczoraj.

Pamiętał, jak podczas spotkania z kumplami w pubie dostał telefon od matki, że ktoś próbuje się z nim spotkać i był u niej.

— Pan Trzebicki powiedział, że ma do ciebie pilną sprawę, Marcinku. — Kiedy usłyszał wtedy to nazwisko, w jednej chwili cały stężał.

W domu matki zjawił się chyba w ciągu dwudziestu minut. Gdy tylko znalazł się w niedużym pokoju gościnnym i zobaczył tego człowieka, jak z pogodnym uśmiechem rozmawiał z matką, poczuł, że robi mu się słabo.

Kobieta powitała go radośnie, ale jak tylko Trzebicki odwrócił wzrok, posłała mu jednoznaczne spojrzenie.

Pozbądź się go stąd.

Marcin widział, że ręce jej drżą. I nie dziwił się. Sam bał się Trzebickiego jak mało kogo. Musiał jednak zachować pozorny spokój. Trzebicki nienawidził słabeuszy. A Marcin słaby przecież nie był.

— Mamo, zrobisz mi herbaty? — poprosił, siląc się na swobodny ton.

Kobieta ochoczo przytaknęła, ostatni raz uśmiechnęła się w stronę Trzebickiego i szybko opuściła pokój.

— Siadaj, młody. — Trzebicki wskazał na wolny fotel, który wcześniej zajmowała matka.

Chociaż Marcin znalazł się w rodzinnym mieszkaniu, to teraz czuł się bardziej jak gość. To Trzebicki rozdawał karty. Marcin powoli usiadł, ale każdy mięsień miał napięty.

Przyglądali się sobie dłuższy czas, jakby oceniali siebie nawzajem.

Trzebicki jak zawsze był ubrany nienagannie. Dziś miał na sobie dopasowany jasnoszary garnitur, białą koszulę i dobrze dobrany krawat w odcieniu ciemnego granatu w jasne, drobne wzorki. Marcin przy nim, w materiałowych czarnych szortach i czerwonym, poplamionym t-shircie, wyglądał jak troglodyta. Jedyną przewagą nad szefem było wysportowane, silne ciało. Trzebicki należał do zadbanych, ale szczupłych, jakby pozbawionych mięśni. Jednak nawet ta przewaga nie potrafiła w jego obecności dodać Marcinowi wystarczającej pewności siebie.

— Coś się stało, że zjawiłeś się osobiście, szefie? — zapytał w końcu Marcin.

Trzebicki milczał przez chwilę, udając, że nagle zainteresował go obraz na ścianie obok. Malowidło przedstawiało jakiś mało wymyślny krajobraz z lasem w tle i zachodem słońca. Zaraz Trzebicki znów spojrzał na Marcina i jego pogodny wyraz twarzy zniknął. Jego ciemne oczy nabrały znienacka groźnego wyrazu. Mężczyzna splótł dłonie, na których wsparł brodę.

— Pojawił się mały problem i chciałbym, żebyś się nim zajął, Marcin — wyjaśnił spokojnym głosem.

— Oczywiście. Co to za problem?

Trzebicki uśmiechnął się i jego twarz znowu się rozpogodziła.

— Zawsze lubiłem w tobie ten zapał. Wyjaśnię ci, ale nie tutaj. Chodź ze mną.

Wstali jednocześnie i kiedy kierowali się do wyjścia, Marcin minął się z matką niosącą kubek z herbatą. Na jej pytające spojrzenie tylko pokręcił głową.

Trzebicki zaparkował czarnego mercedesa tuż przed klatką.

Gdy Marcin zajął miejsce pasażera, poczuł nerwowy ucisk w żołądku. Miał nadzieję, że wszystko potrwa krótko i za chwilę będzie już mógł oddychać powietrzem pozbawionym obecności tego człowieka.

Trzebicki, siedząc za kierownicą, otworzył schowek po stronie Marcina i wyciągnął z niego nieco pomiętą brązową kopertę.

Podał mu ją.

— Tutaj masz wszystko, czego potrzebujesz. Dziś zadzwoni do ciebie mój przyjaciel i poda ci szczegółowe informacje. Bądź pod telefonem. Jasne?

Marcin ważył w dłoniach dużą wybrzuszoną kopertę, zastanawiając się, co sprawiało, że była taka ciężka.

— Zrozumieliśmy się? — zapytał ponownie Trzebicki.

— Tak, oczywiście.

— Świetnie — odpowiedział szef z uśmiechem. — Powodzenia.

Marcin nalał sobie kolejną szklankę wody i wypił ją za jednym pociągnięciem. Znów głęboko odetchnął i przeniósł wzrok ze zlewu na blat obok, na którym leżał czarny, połyskujący pistolet.

Wyciągnął rękę i zamarł. Przed oczami pojawił mu się nagle obraz przerażonego chłopaka. Marcin mierzył do niego, słuchając jego płaczliwego błagania o litość. A potem strzelił. Nabój przeszedł z taką łatwością, jakby rozdzierał bawełniany materiał, a nie czaszkę i mózg.

Cofnął gwałtownie dłoń. Chwycił się zlewu, czując, że robi mu się słabo. Powoli docierała do niego brutalna prawda jego czynu.

Zabił człowieka.