Rozdział 3

Beata stanęła przy drzwiach od pokoju przesłuchań. Przycisnęła teczkę mocniej do siebie.

W ciągu lat swojej pracy Szczygłowska zaczęła dzielić przesłuchania na te, które lubiła i takie, których najchętniej by unikała, gdyby tylko mogła. Mając przed sobą przestępcę, a szczególnie mordercę, nie hamowała się. Lubiła być przebiegła i wredna, mogła sobie żonglować emocjami przesłuchiwanego i mieć w dupie, czy zacznie wić się pod naporem jej słów, czy płakać. Kiedy miała do czynienia z człowiekiem pozbawionym empatii, sama jej się wyzbywała. Wcielała się w odpowiednie role, żeby móc wywrzeć takie wrażenie, które przynosiło zysk. Z reguły działało.

Nienawidziła jednak chwil, kiedy zasiadła przed kwadratowym stołem, w małym pokoju, a po drugiej jego stronie siadali ludzie, którzy byli tymi pokrzywdzonymi. Dużo łatwiej było jej grać sukę niż pozwolić sobie na cień współczucia. Będąc policjantką tak często widziała krzywdę, że czasem zastanawiała się czy przyjdzie dzień, w którym nie będzie potrafiła już nikomu współczuć.

Jeśli tak, zwolnię się.

Beata odetchnęła głęboko, przygotowując się na widok zapłakanej żony i zatrwożonego męża. Wiedziała, że to będzie trudna rozmowa i musiała być tym razem jak najdelikatniejsza, a jednocześnie nie mogła pozwolić sobie na utratę kontroli nad przebiegiem przesłuchania.

Tomek stał obok, czekając. Szczygłowska w duchu dziękowała, że Jabłońską uziemili w sądzie. Potem penie zadzwoni.

Beata chwyciła za klamkę i otworzyła drzwi.

Pokój był jasny, ze ścianami pomalowanymi na ciepły, łagodny odcień beżu, a jego całe wyposażenie ograniczało się do stołu, który teraz zajmowało dwoje ludzi, regału w rogu i okna z widokiem na tętniącą życiem panoramę Gdańska.

Beata stanęła po drugiej stronie stołu, popatrzyła na rodziców ofiary i znieruchomiała.

Kobieta w średnim wieku, w żadnym wypadku nie przypominała tych matek, które od kilku miesięcy poszukiwały rozpaczliwie swoich dzieci. Na jej twarzy nie było śladu po nieprzespanych nocach, farbowane na blond włosy miała uczesane w francuskiego warkocza, a prosta, lecz elegancka granatowa sukienka tylko podkreślała, jak wiele czasu ta kobieta poświęcała swojemu wyglądowi.

Beata spojrzała na męża i zmarszczyła brwi. Na bladej twarzy Piotra Łajewskiego nie tylko nie było prawie żadnych zmarszczek, ale również emocji. Ubrany równie nienagannie, co żona sprawiał w tym momencie wrażenie posągu.

Ciekawie się zaczyna, pomyślała.

 Rzuciła teczkę na stół i zajęła jedno z krzeseł. Tomek stanął przy drzwiach, z rękoma skrzyżowanymi na piersi.

— Nazywam się Beata Szczygłowska, komisarz wydziału dochodzeniowo-śledczego. Mój kolega, podkomisarz Tomasz Kruk — wskazała na Tomka, ale równie dobrze mogła go pominąć. Łajewscy mieli wzrok utkwiony wyłącznie w niej.  Reszty najwyraźniej nie dostrzegali.

Beata przysunęła teczkę bliżej siebie.

— Po pierwsze, proszę przyjąć nasze najszczersze kondolencje w związku ze śmiercią państwa syna…

— Tego jeszcze nie wiemy — stwierdził oschle Piotr Łajewski. — Ne widzieliśmy tego ciała, może to inny gówniarz.

Beatę uderzyło, z jaką ignorancją padły te słowa i poczuła pierwszą falę gniewu.

Otworzyła teczkę i wyciągnęła zdjęcie z samej góry, przedstawiające martwego Dariusza, leżącego na łóżku. Zbliżenie było na twarz, więc ujmowało też ranę na głowie.

— Proszę o potwierdzenie tożsamości ofiary — powiedziała Beata, obróciła zdjęcie i podsunęła bliżej w stronę Łajewskich. Nie spuszczała z nich wzroku, chciała dostrzec nawet najmniejsze drgnięcie mięśnia, rozszerzenie oczu, jakikolwiek grymas, świadczący o tym, że się przejęli tym widokiem.

Ofelia Łajewska rzuciła tyko ukradkowe spojrzenie i szybko odwróciła wzrok. Beata zobaczyła, że przygryza wargę. Dobry znak. Piotr natomiast wpatrywał się w zdjęcie długo bez cienia przejęcia. Ostatecznie tylko głęboko westchnął i przesunął fotografię z powrotem w stronę Beaty.

— To on.

Zabrała zdjęcie i wsunęła z powrotem do teczki.

— Proszę powiedzieć, kiedy ostatni raz widzieli państwo się z synem?

— Jakieś dwa lata temu. Nim wyniósł się z domu — odparł Łajewski.

Beata popatrzyła na mężczyznę z zaskoczeniem.

— Nie utrzymywali państwo ze sobą kontaktu?

— Niezrozumiale powiedziałem? W wieku dziewiętnastu lat uznał się za wystarczająco dorosłego, by żyć samodzielnie.

— Gdzie mieszkał?  

— Nie wiem.

— Nie interesowało to państwa?

 Komisarz specjalnie zwróciła się do nich obojga, w nadziei, że Ofelia Łajewska jakoś zareaguje. Najwyraźniej jej nie doceniła. Kobieta siedziała prosto, patrząc obojętnie na Beatę, a po wcześniejszym przejawie zdenerwowania nie było już śladu.

— Nasz syn zaczął swoje własne życie, w którym najwyraźniej nie było już dla nas miejsca — wyjaśnił Piotr. — Nie dzwonił, nie przyjeżdżał. Skoro on nie chciał, to czemu my mieliśmy się nim interesować? Jego wybór.

— A mimo to, zgłosili państwo jego zaginięcie — rzuciła Beata. — Jak państwo się w ogóle dowiedzieli, skoro syn nie utrzymywał kontaktu?

Piotr Łajewski na krótką chwilę wydał się zmieszany. Na jego twarzy pojawił się cień, który zaraz zniknął pod maską zupełnej obojętności. Ofelia z uporem maniaka zaczęła się wpatrywać w dłonie ułożone na kolanach.

— Słucham — ponagliła Szczygłowska, kiedy cisza zaczęła się przedłużać.

— Zadzwonił do mnie — powiedziała w końcu Ofelia. Jej głos zabrzmiał cicho, jakby wstydziła się tych słów. Popatrzyła niepewnie na komisarz.

— Po co zadzwonił?

— Chciał… — zaczęła Łajewska, ale urwała i wbiła wzrok w stół.

Beata zobaczyła, że jej ramiona drżą. Przez chwilę przyglądała się jej w skupieniu.

— Powiedział, że ma kłopoty — podjęła w końcu Ofelia. — Prosił, bym mu pomogła.

— Nie zrobiła pani tego, prawda?

Łajewska popatrzyła na nią ze łzami w oczach.

— Ja… byłam na niego zła. Chciał pieniędzy, uznałam, że kłamie, by je wyłudzić! Nie uwierzyłam mu! Pokłóciliśmy się…

Piotr Łajewski położył dłoń na ramieniu żony i delikatnie je ścisnął. Kobieta schowała twarz w dłoniach i się rozpłakała.

— Kilka dni po tym, jak syn dzwonił, dostaliśmy telefon od jego kolegi. Pytał o Darka, ponieważ ten zniknął z mieszkania. Zostawił praktycznie wszystkie swoje rzeczy, w tym telefon. Wtedy zgłosiliśmy się na policję.

Beata popatrzyła w akta, dotyczące zaginięcia. Według zeznań współlokatora, Wiktora Bożełko, Dariusz był ostatni raz widziany dnia czternastego kwietnia rano. Miał iść do pracy, ale w firmie powiedziano, że chłopak nigdy tam nie dotarł. Policja przeczesała okolicę miejsca zamieszkania, jak i trasę, którą uczęszczał do pracy. Nie znaleziono niczego, jakby Dariusz Łajewski był duchem.

Do wczoraj, póki jego zwłoki jakimś cudem nie zmaterializowały się kilkanaście kilometrów od miejsca zamieszkania, pomyślała Beata.

Przypomniała sobie rozmowę z policjantem na miejscu zbrodni. O tym, że chłopak był już widywany na tej działce. O tym, że nikt tego nie zgłosił. Przez cztery miesiące Dariusz Łajewski był uznany za zaginionego, ale żył i najwyraźniej jakoś sobie radził. Mimo to nie próbował więcej się kontaktować z rodziną. Pozwolił im żyć w kompletnej niewiedzy.

Beata zerknęła na surowy wyraz twarzy Piotra Łajewskiego, a potem na wciąż łkającą kobietę. Zaczęła się zastanawiać, co się musiało wydarzyć, że Dariusz odciął się od własnych rodziców. Czy to było z ich winy, czy może próbował ich chronić?

Nie, gdyby coś im groziło, raczej by o tym powiedzieli. Raczej.

— Co z ciałem? — zapytał niespodziewanie Piotr Łajewski.

— To nie zależy ode mnie. Musi zostać wykonana sekcja zwłok, ale pewnie najpóźniej w środę będzie je mógł odebrać zakład pogrzebowy.

Mężczyzna kiwnął głową.

— To wszystko — powiedziała Beata, zamykając teczkę. — Proszę nigdzie nie wyjeżdżać, na pewno będziemy się jeszcze z państwem kontaktować.

Gdy Łajewscy opuścili pokój, komisarz wyprostowała nogi, krzyżując je w kostkach, a splecione dłonie założyła za kark.

— Co myślisz? — zapytała Tomka, który dla odmiany stanął teraz przy oknie, skąd miał doskonały widok na zaparkowaną srebrną mazdę. Po chwili Łajewscy pojawili się przy samochodzie. Zauważył, że Piotr rozmawiał z kimś przez telefon.

— Wydali mi się fałszywi. Szczególnie ten facet. Zresztą, on zawsze był kanalią.

— Słucham?

Tomek obrócił się w stronę Beaty.

— Nie poznajesz tego typka?

Szczygłowska pokręciła głową. Tomek westchnął.

— Jest chirurgiem plastycznym i właścicielem prywatnej kliniki w Sopocie, Eximia. Dziwię się, że o nim nie słyszałaś. Cztery lata temu został oskarżony przez jedną z kobiet o gwałt. Ale człowiek z takimi pieniędzmi nigdy nie pójdzie na dno. Prawnicy bardzo szybko go wyciągnęli z tego bagna. Potem jeszcze szukano na niego haka, ale w końcu sprawę umorzono.

Beata pokiwała głową ze zrozumieniem. Wiele razy widziała, jak pieniądze i odpowiednie znajomości potrafią rozwiązywać problemy. Szkoda tylko, że takie atuty w swojej kieszeni posiadali zwykle ludzie pozbawieni kręgosłupa moralnego.

— A co z tą kobietą, która wniosła oskarżenie?

Tomek wzruszył ramionami, znowu patrząc przez okno. Na parkingu nie było już śladu po samochodzie.

— Nikt nie wie. Kilka dni po ogłoszeniu wyroku, zapadła się pod ziemię.

  

***

Mariusz Kwiatkowski wetknął papierosa w usta i zaczął przeszukiwać kieszenie ortalionowej kurtki. Zaklął w myślach, przypominając sobie, że zostawił zapałki w biurze.

Nagle ktoś podsunął mu zapalniczkę pod nos. Popatrzył z ukosa na młodego mężczyznę, z charakterystyczną blizną, przecinającą prawy policzek. Skinął w podziękowaniu.

Zaciągnął się głęboko, a kiedy dym przyjemnie podrażnił gardło i płuca, wypuścił go powoli.

— Szybko żeście przyjechali — zauważył, obserwując jak drugi mężczyzna, w jeansach i zwykłym, czarnym t-shircie do nich podchodzi. W dłoni pobrzękiwały mu kluczki samochodowe, a na nieco pomarszczonej już twarzy widać było kilkudniowy zarost.

Podkomisarz Jakub Małecki przywitał się z Kwiatkowskim krótkim uściskiem dłoni.

— Powiedziałeś, że to pilne, szefie, więc jesteśmy. Znaleźli Norberta? — zapytał młodszy mężczyzna, aspirant Paweł Jarząbek.

Mariusz westchnął głęboko, ponownie skupiając wzrok na stawie przed nimi. Deszcz przestał padać jakieś dwie godziny wcześniej i chociaż zbliżała się już osiemnasta, to słońce postanowiło ich na koniec dnia uraczyć odrobiną ciepła. Na gładkiej tafli wody, migoczącej w świetle, co rusz pojawiały się głowy czterech nurków z ekipy Państwowej Straży Pożarnej, którzy zawzięcie przeczesywali dno zbiornika retencyjnego. Robili to już od dwóch godzin, metr po metrze. Aktualnie znajdowali się w centralnej części zbiornika, blisko jednej z wysp lęgowych dla ptaków.

Piąty członek ekipy stał przy brzegu i poprzez bezprzewodową stację utrzymywał łączność z kolegami.

— Na razie nie.

— Oby tak zostało — stwierdził Jakub.

Odpowiedziało mu milczenie.

— W samochodzie coś znaleźli? — zaciekawił się Paweł.

Mariusz strzepnął nadmiar popiołu z papierosa i znów go wetknął między wargi.

— Sporo krwi na siedzeniu kierowcy. W stacyjce kluczyki, a na siedzeniu pasażera broń. P99. Należała do Norberta. Brakuje w niej jednego naboju.

— Chyba nie myślisz, że…? — zaczął Kuba, patrząc niepewnie w kierunku samochodu. Mariusz podążył jego śladem. Po technikach kryminalistycznych nie było już śladu. Chociaż Kwiatkowski domyślał się, że jeśli nurkowie coś znajdą, to technicy jeszcze tu wrócą.

Przy samochodzie stał teraz prokurator, Franek Starzec. Był to facet, którego niechlubnie przezywano Zjawa. Wszystko za sprawą metra dziewięćdziesięciu wzrostu, szkieletowej postury i ziemistej cery. Dodać do tego duże, wyłupiaste oczy o jasnym kolorze i koleś budził dosyć mieszane odczucia przy pierwszym spotkaniu. A jak się go lepiej poznało, to wcale nie zyskiwał w oczach.

Z posępną miną rozmawiał właśnie z kimś przez telefon, gestykulując przy tym wolną ręką.

— Nie ma mowy — powiedział Kwiatkowski, odwracając wzrok z powrotem na wodę. — Rozbryzg krwi się nie zgadza. Zaplamiona jest kierownica i przednia szyba samochodu. Nawet gdyby ktoś jakimś cudem strzelił do tyłu, to tej krwi nie byłoby tak dużo — wyjaśnił, przypominając sobie wnętrze toyoty. Skojarzyło mu się z miejscem rzezi.

— Może Norbert postrzelił napastnika? — zasugerował Paweł, drapiąc się w skroń.

— Jeśli tak, to nie w samochodzie — sparował Kwiatkowski. — Krew znajduje się tylko na siedzeniu kierowcy.

— Szlag by to — mruknął Jakub.

Mariusz rzucił niedopałek na mokrą trawę i zaczął się rozglądać po okolicy.

Zbiornik retencyjny został oddany do użytku zaledwie rok wcześniej i naczelnik musiał przyznać, że robił wrażenie. Był wielki, ktoś mu kiedyś powiedział, że okrążenie go oznaczało przejście dobrego kilometra. Ponoć był też dobrym miejscem dla wędkarzy, ale Kwiatkowski się tym sportem kompletnie nie interesował. Większą część zbiornika od świata oddzielały połacie gęsto rosnących drzew.

Była godzina, kiedy ludzie dosyć tłumnie tutaj uczęszczali na spacery, bądź na bieganie z psem na smyczy. Teraz jednak pogoda zrobiła swoje i mało kto się tu kręcił. Dla nich to dobrze, nie musieli się martwić natrętami. Ci, którzy przyszli na spacer, krążyli po drugiej stronie zbiornika, z dala od miejsca ich pracy.

Nagle usłyszeli ciche trzeszczenie w stacji. Członek ekipy wziął szybko mikrofon.

— Macie coś? — zapytał. Na jego twarzy malowało się pełne skupienie.

Kwiatkowski podszedł do szczupłego mężczyzny, a za nim podążyli policjanci. Otoczyli stację, wyczekując w napięciu odpowiedzi.

Przez chwilę nic się nie działo, panowała głucha cisza. W końcu w odbiorniku znowu usłyszeli trzeszczenie, a następnie nieco zniekształcony głos nurka:

— Znaleźliśmy ciało.

Rozdział po korekcie. Następny pojawi się w pierwszej połowie kwietnia. :)

Jak wrażenia? Muszę przyznać, że z tym rozdziałem miałam trochę problem, ale jakoś przez to przebrnęłam. ;)